日本が好き

ご冥福をお祈りします gomeifuku o oinorishimasu ขอน้อมเสด็จสู่สวรรค์คาลัย

วันนี้ขอขึ้นต้นบทความด้วยการแสดงความเคารพและความจงรักภักดีต่อในหลวงของปวงชนชาวไทยทั้งหลาย

แล้วบทความเรื่องนี้ ก็ขอน้อมนำพระราชดำรัสและพระบรมราโชวาทของพระองค์ท่านมาเตือนใจตัวเอง




“ ถ้าครูไม่ห่วงประโยชน์ที่ควรจะห่วง แต่หันไปห่วงอำนาจ ห่วงตำแหน่ง ห่วงสิทธิ์ และ ห่วงรายได้กันมากเข้า ๆ แล้ว จะเอาจิตเอาใจที่ไหน มาห่วงความรู้ ความดี ความเจริญของเด็ก ความห่วงในสิ่งเหล่านั้น ก็จะค่อย ๆ บั่นทอนทำลายความเป็นครูไปจนหมดสิ้น จะไม่มีอะไรเหลือไว้ พอที่ตัวเองจะภาคภูมิใจ หรือผูกใจใครไว้ได้ ความเป็นครูก็จะไม่มีค่าเหลืออยู่ให้เป็นที่เคารพบูชาอีกต่อไป ”

คำว่า “ครู” ในภาษาไทยนั้นมีความหมายว่า ผู้สั่งสอนศิษย์ ผู้ถ่ายทอดความรู้ให้แก่ศิษย์ ผู้มีความหนักแน่น ผู้ควรแก่การเคารพของศิษย์ ผู้สั่งสอน

ซึ่งก็ไม่ต่างจากคำว่า “教師” (kyoushi) ในภาษาญี่ปุ่นที่มีความหมายว่า　学校などで、学業・技芸を教える人。หรือ宗教上の教化を行う人。ซึ่งก็คือผู้ที่สอนให้ความรู้นั่นเอง

ในพระราชดำรัสนั้น สิ่งที่ฉันต้องเอามาเตือนใจตัวเองให้จงหนักก็คือว่า อย่าห่วงรายได้กันมากนัก แล้วจะเอาจิตเอาใจที่ไหน มาห่วงความรู้ ความดี ความเจริญของเด็กหรือผู้ที่มาเล่าเรียน

ฉันขอปฏิภาณว่าจะเป็นครูที่ดี แม้ว่าจะเป็นแค่ครูพิเศษ ไม่ใช่ครูที่สอนในโรงเรียนก็ตาม

“......ครูที่แท้จริงนั้นต้องเป็นผู้ทำแต่ความดี คือ ต้องหมั่นขยันและอุตสาหะพากเพียร ต้องเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และเสียสละ ต้องหนักแน่นอดทน และอดกลั้น สำรวม ระวังความประพฤติปฏิบัติของตน ให้อยู่ในระเบียบ แบบแผนที่ดีงาม รวมทั้งต้องซื่อสัตย์ รักษาความจริงใจ วางใจเป็นกลาง ไม่ปล่อยไปตามอำนาจอคติ…...”

教師は教師です。教師は会社員じゃありません。
ครูก็คือครู ครูไม่ใช่พนักงานบริษัทฯ

(ข้อคิดเห็นส่วนตัว ข้อเตือนใจส่วนตัว ไม่ได้มีเจตนาล่วงเกินอาชีพใดๆ ทั้งสิ้น)