日本が好き

สวัสดีค่ะ ต้อนรับเช้าวันอังคาร ซึ่งเป็นวันที่ 2 ของการทำงานหลังจากหยุดสงกรานต์ไปนาน

ก่อนอื่นก็ต้องขอแสดงความเสียใจกับประเทศญี่ปุ่นที่เกิดแผ่นดินไหวที่เกาะคิวชูด้วยนะคะ แล้วก็เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปค่ะ

ในช่วงสงกรานต์นั้นถือว่าเป็นวันหยุดพักผ่อนของฉันจริงๆ เลย เพราะว่าแทบจะไม่ได้ออกไปข้างนอกเลย อากาศร้อนมาก ก็เลยถือโอกาสนี้ดูซีรีย์ญี่ปุ่นเสียเลย ดูหลายเรื่องเลยล่ะคะ แต่เรื่องที่ชอบและคิดว่าได้ความรู้ ข้อเตือนใจก็คงเป็นเรื่อง “ラーメン　大好き小泉さん” (Ramen Daisuki Koisumi-san) เรื่องก็มีอยู่ว่า ตัวเอกคือโคอิซึมิ เป็นสาวที่หลงใหลคลั่งไคล้ในการกินราเมนมาก และก็เชี่ยวชาญในการกินราเมงมากด้วย แล้วเธอก็มีนิสัยที่แปลกตรงที่ว่าไม่ชอบคุยกับใคร เอาแต่ฟังเสียงที่บันทึกในโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา ซึ่งเสียงที่อยู่ในโทรศัพท์เป็นเสียงของการลวกเส้นราเมงของร้านต่างๆ ที่เธอไปกิน แล้วก็มีเพื่อนร่วมชั้นของเธอชื่อว่าโอซาว่า ยู ซึ่งเป็นสาวที่สดใสร่าเริงได้เข้ามาวุ่นวายกับชีวิตเธอโดยการคอยตามไปกินราเมงด้วย



ในเรื่องนี้โคอิซึมิจะตระเวนไปกินราเมงร้านดังต่างๆ ซึ่งมีอยู่จริงๆ ทำให้ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับราเมงมากมาย ทั้งประวัติร้านราเมง เหล่าคนที่หลงใหลการกินราเมง วิธีการกินราเมง เส้นราเมง ฯลฯ

คำพูดที่ปรากฏในเรื่องที่น่าสนใจก็อย่าง “AsaMen” ก็เป็นคำย่อมาจาก “朝ラーメン” นั่นเอง โดยทั่วไปแล้วเมืองแห่งราเมง ก็อย่างเมืองคิตากาตะ จังหวัดฟุกุชิม่า และเมืองฟุจิเอดะ จังหวัดชิซึโอกะ จะมีร้านราเมงหลายร้านที่เปิดกันตั้งแต่เช้า สำหรับคนที่ทำงานกะดึกที่เพิ่งเลิกงาน หรือชาวสวนที่เสร็จง่านแต่เช้าจะได้มาทาน ส่วนใหญ่เราจะเห็นร้านราเมงเปิดสายๆ หรือดึกๆ



แล้วก็มีคำว่า “jirorian” ซึ่งมีที่มาจากร้านราเมงที่ชื่อว่า “ร้านราเม็งจิโร่” (Ramen Jiro) ซึ่งเป็นสุดยอดร้านราเม็งในภูมิภาคคันโต ที่คนรักราเม็งทั่วทั้งญี่ปุ่นต่างให้การยอมรับในความอิ่ม อร่อย จุใจ! จนมีมากกว่า 40 สาขาในปัจจุบัน จุดเด่นของร้านนี้ คือเส้นราเม็งที่หนาใหญ่ไซส์พิเศษ ในน้ำซุปกระดูกหมูที่เคี่ยวจนได้ที่ โปะหน้าด้วยเนื้อหมู และสุมด้วยถั่วงอกจนสูงเป็นภูเขา เรียกได้ว่าให้ไม่อั้นจนแทบจะล้นชาม ว่ากันว่าแค่ราเม็งชามเล็กของร้านนี้ ก็ให้พลังงานมากกว่า 2,000 กิโลแคลลอรี่ ซึ่งเท่ากับพลังงานที่ผู้ชายต้องการใน 1 วันเต็มๆ ค่ะ!




ร้านราเม็งจิโร่ มีลูกค้าประจำที่เป็นแฟนพันธุ์แท้จำนวนมาก ซึ่งคนกลุ่มนี้จะถูกเรียกว่า “จิโรเรี่ยน” (Jirorian) โดยพวกเขาจะมีกฎเฉพาะกลุ่ม หากใครขึ้นชื่อว่าเป็น “จิโรเรี่ยน” แล้วจะต้องทำตามกฎอย่างเค่งครัด! ไม่ว่าจะเป็นวิธีการเข้า – ออกร้าน, วิธีการต่อแถวเพื่อสั่งอาหาร วิธีการสั่งอาหาร หรือแม้กระทั่งวิธีการกินค่ะ



ราเมงของร้านจิโร่ จะเสิร์ฟมาชามใหญ่มาก สูงราวกับภูเขาฟุจิเลยนะคะ

ซึ่งวิธีการกินก็จะมีชื่อเรียกว่า “天地返し” คือเส้นของร้านจิโร่ที่มีความหนาและง่ายต่อการดูดซับน้ำซุป ถ้ากินจากผักก่อนก็จะทำให้เส้นอืดและบวมใหญ่ขึ้น วิธีการกินแบบ “Tenchi Kaeshi” จะป้องกันได้ โดยการดึงเส้นจากด้านล่างมาไว้ด้านบนผักก่อน แล้วค่อยๆ กิน


แล้วในเรื่องนี้สาวโอซาว่า ยู ที่ดูตื่นตาตื่นใจกับการกินราเมงในร้านต่างๆ ก็มักจะถ่ายรูปเก็บไว้ ฉันก็สังเกตดูว่าตอนที่เธอจะถ่ายรูป เธอจะต้องขออนุญาตเจ้าของร้านราเมงก่อนเสมอ นั่นคงเป็นธรรมเนียมสินะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท โดยเธอจะพูดว่า “写真を撮ってもいいですか”

ในตอนหนึ่งของเรื่อง สาวโคอิซึมิ, โอซาว่า ยูและมิสะได้นัดกันไปเพื่อกินราเมงร้านดัง ซึ่งร้านนี้จะต้องไปเข้าแถวรอก่อนร้านเปิดราวๆ 1 ชั่วโมง รวมกับว่ามีคนต่อแถวยาวแล้วก็ต้องรอต่ออีก 1 ชั่วโมง รวมเป็น 2 ชั่วโมง แต่สาวมิสะแอบขี้โกงไม่ยอมมาต่อแถว พอใกล้จะถึงคิวได้เข้าร้านก็มาแทรกแถวขอยืนกับโคอิซึมิด้วย ซึ่งทำให้โคอิซึมิไม่พอใจ และชวนกันไปต่อท้ายแถวใหม่ แต่มิสะกลับเถียงว่าไม่ได้ตั้งใจจะแซงคิว ก็แค่มารวมกลุ่มกับเพื่อนแค่นั่นเอง แต่โคอิซึมิไม่ยอม เพราะว่าการแซงคิวนั้นเป็นสิ่งที่ให้อภัยไม่ได้ “ใครก็ตามที่แซงคิว....ไม่สมควรได้กินราเมง” ดังนั้นก็เลยไปยืนต่อแถวใหม่

แต่พอใกล้เวลาที่จะได้เข้าไปกินในร้านแล้ว เหลือเวลารออีก 30 นาที สาวมิสะเกิดหมดความอดทนแล้วบอกว่าจะกลับบ้านแล้ว ก็มีชายคนหนึ่งตะโกนออกมาจากแถวว่า “ถ้าออกจากแถวไปแล้ว ทำให้เราได้กินเร็วขึ้นก็ตาม แต่ว่าคิดแล้วมันเศร้ามากนะ บางคนต่อแถวท้ายๆ แล้วถึงเวลาร้านต้องปิด....หรือว่าร้านเปิดทำราเมงแบบพิเศษที่มีจำกัด ถึงกับมีคนกางเต้นท์รอเลยนะ แต่กลับถอยใจกลับบ้านไปมันน่าเสียดายมาก”

พอดูถึงตอนนี้แล้ว คนญี่ปุ่นเขาจริงจังเนอะ ถ้าเป็นเราขี้เกียจรอก็กลับบ้านเท่านั้น แต่มีชายคนหนึ่งเปรียบเปรยเสียจนขนลุกเลย เขาบอกว่า “ราเมง จะสะท้อนให้เห็นชีวิต ถ้าหนีไปจากที่นี่ล่ะก็ เราน่ะจะเอาแต่หนีไปตลอดชีวิต ตั้งแต่นี้ไปเลยนะ จะกลายเป็นมนุษย์ที่อ่อนแอ” (ขนาดนั้นเลย)

แถมโคอิซึมิก็ยังตามไปบอกมิสะอีกด้วยว่า “เธอยังไม่ได้กินเลยไม่ใช่เหรอ? ถ้าอยากจะกลับจริงๆ ฉันก็ไม่ห้ามหรอกนะ มันเป็นเรื่องของเธอ ฉันเคยไม่ได้กินราเมงในตำนานมาทีหนึ่งแล้ว ถ้าฉันไม่กินมันวันนี้อีก ฉันอาจจะไมมีโอกาสไปทั้งชีวิต เมื่อถึงตอนนั้นคงจะเสียใจมาก
มันคือโอกาสสำคัญมากนะ ทั้งชีวิต ทั้งราเมง ＝ “一期一会 　人生も　ラーメンも”




สำหรับคำว่า “Ichi-go ichi-e (一期一会 "one time, one meeting") มันมีความหมายว่า การพบกันเพียงครั้งเดียวในชั่วชีวิต หรือเรื่องที่เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวในชีวิต

ตามสุภาษิตญี่ปุ่นคือ
一期　（いちご ） แปลว่า ระยะเวลาหนึ่ง หรือถ้าตามปรัชญาการชงชาญี่ปุ่นจะหมายถึงชั่วหนึ่งชีวิตนี้
一会　（いちえ） แปลว่า การได้พบในหนึ่งครั้ง

คือ ไม่ว่าเหตุการณ์อะไร หรือ ผู้คนแบบไหน ที่เราได้เจอะเจอพบพานในขณะนั้น อาจจะเกิดขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียวตลอดชั่วชีวิตนี้ก็เป็นได้ เมื่อรู้เช่นนั้นแล้ว เราก็ควรจะปฏิบัติต่อคนและในเหตุการณ์นั้น ๆ ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

เรื่องนี้ไม่ได้สนุกอย่างเดียว แต่ฝากข้อคิดดีๆ ไว้มากมายเลยค่ะ